Huidaandoeningen door trauma of ziekte
Huidziekten komen wereldwijd vaak voor. Ongeveer één op de vier mensen uit de bevolking ontwikkelt in het leven een huidprobleem. Ook een arts bemerkt het hoge aantal patiënten met een huidafwijking, want ongeveer één op de tien mensen die de dokter bezoekt, kampt met een dermatologisch probleem. In ontwikkelingslanden zijn infectieziekten zoals tuberculose, lepra en onchocerciasis vrij gebruikelijk, terwijl in de ontwikkelde landen meer inflammatoire aandoeningen zoals eczeem en acne optreden.
Oorzaken
Sommige huidaandoeningen zijn erfelijk, zoals bijvoorbeeld het Ehlers-Danlos-syndroom. Een verandering in een gen is veelal de oorzaak van de huidziekte. Maar soms is een huidziekte een deel van een systemische aandoening, zoals bijvoorbeeld systemische lupus erythematosus (SLE).
Symptomen
De symptomen bij een huidziekte zijn variabel in locatie, aantal, ernst en uitgebreidheid. Ze ontstaan plots of geleidelijk, en zijn afhankelijk van de oorzaak zichtbaar bij baby’s, kinderen, volwassenen of ouderen. Daarnaast verspreidt de ziekte zich helemaal niet, geleidelijk of snel. De voorkomende symptomen van een huidaandoening of huidinfectie zijn zwelling, jeuk en/of pijn. Soms komen hierbij algemene symptomen voor zoals koorts, rillingen, zweten, een algemeen ziek gevoel, … Sommige ziekten treffen niet alleen de huid maar ook de slijmvliezen of andere organen en weefsels. De symptomen gaan dan van problemen aan de ogen, genitaliën of mond tot bijvoorbeeld darmklachten of longproblemen.
Diagnose en onderzoeken door de arts
De diagnose van een huidziekte gebeurt meestal met een huidbiopsie, waarbij een stukje weefsel microscopisch wordt onderzocht. Ook een bloedonderzoek is mogelijk want hierdoor is een infectie op te sporen. Wanneer de arts echter vermoedt dat de ziekte onderdeel is van een systemische aandoening, volgt soms een genetisch onderzoek. Beeldvormende onderzoeken zijn vooral nodig wanneer andere lichaamsdelen zijn aangetast.
Behandeling
Sommige huidziekten zijn relatief onschuldig of mild, en verdwijnen met behulp van zelfzorgmaatregelen of vrij verkrijgbare geneesmiddelen. Maar het is in sommige gevallen verstandig om een huisarts en/of dermatoloog (huidarts) te raadplegen omdat de gevolgen van de ziekte ernstig kunnen zijn of zelfs een voorloper zijn van kanker. Medicatie, lasertherapie, cryotherapie en een chirurgische of corrigerende operatie zijn de meest voorkomende medische behandelingen voor huidaandoeningen.
Prognose
Afhankelijk van de ziekte, geneest een patiënt spontaan vrij snel of pas na enkele weken tot maanden. Af en toe is de patiënt door de huidafwijking wel belet om de normale activiteiten uit te voeren of om te slapen. De huidafwijking leidt vaak niet enkel tot lichamelijke problemen, maar ook emotionele gevolgen komen voor zoals angst, een depressie en een gebrek aan zelfvertrouwen. Een sociaal isolement, arbeidsongeschiktheid of andere beperkingen zijn eveneens mogelijk. Af en toe is een huidziekte fataal, bijvoorbeeld bij toxische epidermale necrolyse en bij pemphigus, of wanneer een huidafwijking uitgroeit tot kanker.